De moed om te voelen - dit wil ik niet meer.

De aarde draagt

De moed om te voelen - dit wil ik niet meer. Er zijn van die momenten in je leven dat er van alles verschuift. Routines die je kende, zekerheden waar je op leunde, blijken ineens minder houvast te geven dan je dacht. Het kan zijn dat je merkt dat je wankelt. Of dat je nergens geen zin meer in hebt, alleen maar zitten op de bank. Je houvast is weg en wat dan? Dan nodigt het leven je eigenlijk uit om juist dáár, midden in die beweging, naar binnen te gaan, en in beweging te komen!

Op een bepaald moment voel je diep van binnen iets duidelijk: dit wil ik niet meer. Ik wil weer die oude ik zijn. Dat kan spannend of zelf beangstigend zijn om dit toe te laten. Want zodra je dat erkent, weet je dat je niet langer kunt doorgaan op de oude weg. Je voelt dat er iets moet gaan veranderen. En juist dat is de opening naar verandering toe.

Zeker in de tijd waar we nu in zitten gaan alles maskers vallen en merk je dat het steeds minder buiten je te vinden is maar binnen in je, je eigen lijf. Een tijd waarin oude patronen en zekerheden steeds duidelijker niet meer kloppen. In je eigen leven maar ook om je heen in het grotere geheel. Het kan voelen dat alles wat vertrouwd was langzaam uiteen valt.

Dat is eigenlijk de uitnodiging van het universum: ben je beried écht te kiezen voor jezelf en voor verbindingen die kloppen bij wie je bent? Of blijf je hangen in wat ooit veiligheid gaf? https://www.nicolekramer.nl/post/wanneer-denken-je-niet-verder-brengt

Veel mensen durven dat gevoel in eerste instantie niet aan te kijken. We lopen ervoor weg, vullen onze dagen met bezigheden, of vertellen onszelf dat het wel meevalt en dat we ons niet moeten aanstellen. Maar onder dat weglopen schuilt iets veel groters: de uitnodiging om werkelijk te voelen waar we staan en welke richting onze ziel ons wijst.

Juist daar, in dat kwetsbare en eerlijke voelen, dat heel eng kan zijn in het begin, begint vertrouwen. Want vertrouwen is geen blind optimisme - het is de moed om stil te staan, het ongemak toe te laten, en te weten dat er achter de pijn of het gemis een nieuwe bedding ligt. een plek die meer klopt, die dieper resoneert met wie je werkelijk bent. In essentie.

Je plek innemen op aarde betekent niet dat je alles onder controle moet hebben. Die controle mag je helemaal loslaten, het biedt je geen houvast al denk je dat wel. Het betekent dat je durft te vertrouwen dat jij precies daar mag zijn waar je nu bent. Dat de weg zich ontvouwt terwijl jij hem bewandelt. Dat er altijd een volgende stap zichtbaar wordt, als jij de moed hebt om te voelen wat niet meer past - en het los te laten.

Misschien is dat wel de grootste les van onzekere tijden: dat ze ons uitnodigen om dieper te wortelen, en om steeds opnieuw 'ja' te zeggen tegen onszelf.

Thuiskomen in vertrouwen betekent niet dat alles meteen veilig en voorspelbaar is. het betekent dat je durft stil te staan bij wat niet meer klopt, dat je durft te voelen, los te laten en stap voor stap steeds dieper naar binnen durft te gaan. Het is een proces, een keuze die je keer op keer maakt. Dit proces vraagt moed, zachtheid en herhaling. En in dit proces kun je beter de stoptrein pakken dan de intercity zodat je in alle rust kunt helen. Met zachtheid naar jezelf, met een open hart naar het leven.

Dat is niet altijd even makkelijk, want dat hart van ons is meerdere malen beschadigd. Door dat hart dicht te houden mis je ook de hele mooie dingen van het leven. En in die keuze van ga ik naar binnen of blijf ik het buiten mij zoeken ontdek je ook: ik hoef het niet alleen te dragen of alleen te doen, dat er altijd hulp voor je is.

Dat je wordt gedragen door de aarde.

Reflectie oefening - De moed om te voelen.

Ga even rustig zitten en sluit je ogen. Adem een paar keer diep in en uit. Voel je voeten stevig op de grond.

Stel jezelf dan deze vragen, zonder te forceren, gewoon vanuit zachtheid:

Wat in mijn leven voelt niet meer kloppend?

Waar loop ik misschien nog voor weg, omdat het spannend is om te voelen/

Wat zegt mijn lichaam als ik dit eerlijk durf toe te laten?

Blijf een paar minuten aanwezig bij wat zich aandient. Misschien komt er een bleed, een gevoel, een gedachte of alleens tilte. Alle sis goed.

Leg dan je hand op je hart en fluister zachtjes tegen jezelf:

Ik mag voelen. Ik mag loslaten. Ik vertrouw dat ik geholpen wordt.

Wanneer je zover bent, open langzaam je ogen en schrijf eventueel op wat er kwam.

Heb je hier een beetje hulp bij nodig om te gaan durven voelen en de weg naar binnen te nemen chroom niet om contact op te nemen.

Liefs Nicole