"Wanneer denken je niet verder brengt...."

Als je hoofd het niet meer weet.

"Wanneer denken je niet verder brengt, weet het hart het vaak genoeg.

Er zijn van die momenten waarop je hoofd blijft malen. je probeert het te begrijpen, op te lossen, te analyseren... maar hoe meer je denkt, hoe verder je van jezelf lijkt te raken. Je voelt het misschien: "ik kom er met mijn hoofd niet uit."

En dat klopt.

Want sommige antwoorden vind je niet in je denken, maar in voelen. Niet in controle, maar in overgave. Vaak geeft je onderbuik gevoel je al aan dat het anders mag. Maar hoe doe je dat?

Wij hebben allen een gecreëerde zelf (Ego), van jongs af aan hebben wij al geleerd om naar ons hoofd te gaan in plaats van te voelen. We zijn uit het vissentijdperk naar het watermantijdperk verschoven. Hier is gaat je gecreëerde zelf naar de achtergrond. We mogen terug gaan naar het voelen, naar ons hart en naar de verbinding met onszelf.

Daar vind je de antwoorden! Niet buiten jezelf of in je hoofd!

Het hoofd is snel, maar het hart is waar.

Het gecreëerde zelf kan aardig drammerig zijn. Je moet nog dit en nog dat de lijstjes houden niet op. Ondertussen wordt je steeds vermoeider, zo ook je hoofd. Je raakt steeds verder van jezelf verwijderd. Want denken en in je hoofd zitten kost bakken met energie. En dan gaat het niet meer! Dan wil het rust. Dan zegt het gecreëerde zelf eigenlijk: "ik weet het niet meer. Neem jij het even over?" Op dat moment laat je vaak los, zitten de emoties hoog, wellicht moet je huilen of je ziet het gewoonweg niet meer zitten. en dan?

Ik spreek uit ervaring hoor. Ik heb vele jaren veel in mijn hoofd gezeten, zeker HSP' ers zijn hier heel goed in. Maar mijn intuïtie (onderbuikgevoel) was altijd aanwezig op de achtergrond. Tijdens mijn proces heb ik geleerd om uit mijn hoofd te gaan, naar mijn gevoel, mijn weten en mijn hart. Nu is mijn intuïtie op de voorgrond en mijn gecreëerde ik op de achtergrond. Die is toch wel handig soms bij belangrijke beslissingen zoals bijvoorbeeld een hypotheek afsluiten. En dat is nou precies de bedoeling dat je ego naar de achtergrond verdwijnt en als je hem nodig hebt mag je hem/haar erbij roepen. Nu is mijn hoofd bijna altijd leeg, heerlijk. Loop ik ergens tegen aan dan ga ik voelen en in gesprek met mij zelf.

Maar wie is dan die 'jij'?

Dat is het stille weten in jou. Je innerlijk kompas. Je lichaam. Je hart. De delen in jou die vaak zachter spreken, die we vaak niet horen omdat ons hoofd vol zit, maar die zo veel wijzer zijn dan we soms durven te geloven. En echt alles zit al in jou, jouw weten bv als je maar durft te voelen, durft om naar binnen te gaan. Te leren hoe je met je emoties om mag gaan, of hoe je met je HSP omgaat.

In mijn praktijk komen vaak mensen die vastlopen.

Niet omdat ze iets verkeerds doen, maar juist omdat ze zo hun best doen. Ze willen begrijpen, doorgaan, volhouden. Maar van binnen roept iets anders:

"Stop even. Voel mij. Zie mij."

Soms is het het innerlijk kind dat gehoord wil worden. Soms is het het lichaam dat vertelt waar het pijn doet. Soms is het gewoon tijd om terug te zakken in jezelf.

Dat is waar de healing begint.

Niet met nog een oplossing, maar met een ontmoeting. Een moment van echt voelen. Zacht aanwezig zijn. Luisteren, zonder oordeel. Zijn zonder haast.

Je hoeft het niet alleen te doen.

Ik loop graag een stukje met je mee.

Niet om je te 'fixen', want je bent niet stuk.

Maar om je te helpen herinneren wie je bent.

Om je weer in contact te brengen met jouw eigen zachte kracht.

Met jouw waarheid.

Met jouw stilte.

En om je te leren hoe je dat toch allemaal doet.

Ik ben een verbinder tussen hoofd en hart en tussen mens en dier.

Wanneer het hoofd het niet meer weet, weet het hart vaak precies genoeg.

Je hoeft alleen maar te luisteren.

Ik nodig je graag uit om te komen voelen.

Nicole