De ziel - het licht in ons binnenste.

De ziel - het licht in ons binnenste.

De ziel - het licht in ons binnenste. Er is een plek in jou waar de taal van de ziel spreekt. Een plek die ouder is dan je herinneringen. Die niet praat met woorden, maar voelt in fluisteringen. Die weet, zelfs als je hoofd geen idee heeft.

Die plek..... is je ziel.

Soms vergeten we haar. In het lawaai van het dagelijks leven, de eisen van de buitenwereld, het overleven. en toch: de ziel blijft zachtjes kloppen. Soms als een heimwee. een verlangen. Een onrust waarvan je niet kunt zeggen waar die vandaan komt. En dan ineens, in een stil moment, hoor je haar misschien weer. "Er is meer dan dit."

Wat is de ziel eigenlijk? We gebruiken het woord vaak: zielsgelukkig, zielsveel, een oude ziel. Maar wat bedoelen we ermee? En wat zegt het over wie we werkelijk zijn?

De ziel is het meest pure, ware deel van ons. Daar waar denken, voelen en willen samenkomen in stilte. Waar geen oordeel is, geen maskers, geen verhalen over wie we zouden moeten zijn. De ziel weet. Zij draagt onze diepste wijsheid, onze verlangens en onze verbinding met iets groters dan onszelf - of je dat nu het universum, God, bron of leven noemt.

In een wereld die vraagt om snelheid, prestaties en bewijs, fluistert de ziel. Ze spreekt zacht, via intuïtie, via een gevoel van ' ja, dit klopt'. Via kippenvel op je armen, tranen zonder duidelijke reden, of een plotseling weten. Soms moeten we vertragen om haar weer te kunnen horen.

De ziel verlangt niet naar perfectie, maar naar heelheid. Ze willen herinneren wie je werkelijk bent, onder de lagen van aanpassing, angst of pijn. Daarom kan een ontmoeting met je ziel ook pijnlijk zijn - want ze nodigt je uit om eerlijk te kijken. Maar ook bevrijdend, omdat je mag thuiskomen. Zij duwt je zachtjes naar voren om je groei aan te gaan.

Wie luistert naar zijn ziel, gaat anders leven. Meer in afstemming, met minder strijd. er komt ruimte voor zachtheid, creativiteit en verbinding. Niet alleen met jezelf, maar ook met anderen, en met het leven zelf. Het is echt een diep thuiskomen bij jezelf, los van je gecreëerde zelf. Gewoon wie jij in de essentie bent.

De weg van de ziel is geen rechte lijn. het is een innerlijke reis, vol herinnering,

ont-wikkeling en thuiskomen. en het mooie is: de ziel is altijd beschikbaar. Je hoeft haar niet te zoeken - je hoeft je alleen te herinneren dat ze er al is. Altijd al is geweest.

Er zijn momenten geweest in mijn leven waarop ik voelde: dit ben ik niet helemaal. Alsof ik iets kwijt was, of iets vergeten was van mezelf. En ik ging zoeken buiten mijzelf. Maar daar vond ik het niet. Uiterlijk leek alles in orde, maar vanbinnen knaagde er iets. Het voelde alsof er een diepere laag was die niet werd geraakt. Een gemis wat ik niet kon beschrijven. Misschien herken je dit ook?

Pas toen ik stil werd, begon ik iets te horen. Geen harde stem, geen heldere woorden, maar een gevoel. Een fluistering van binnen. Dat was het begin van mijn bewustwording van de ziel.

Voor mij is de ziel het meest ware deel van wie we zijn. Ze oordeelt niet, ze dringt zich niet op. Ze wacht geduldig tot we luisteren. Soms hoor ik haar als ik in de natuur ben, of wanneer ik iemand echt in de ogen kijk en geraakt word. Soms voel ik haar als ik werk met anderen, en we samen afdalen naar die plek van stilte en echtheid.

Wat me steeds weer raakt, is dat de ziel geen perfectie verlangt. Ze wil alleen dat we echt zijn. Kwetsbaar, eerlijk, vol liefde en met onze littekens. Ze roept ons om te herinneren wie we zijn - voor alle aanpassing, voor alle maskers, voor alle 'moetens'.

In mijn werk ontmoet ik veel mensen die op zoek zijn. Die voelen dat er meer is, maar het nog niet kunnen aanraken. Vaak begint het met onrust, vermoeidheid of een gevoel van leegte. Maar daaronder schuilt een verlangen van thuiskomen. Naar verbinding met zichzelf - met hun ziel.

Het komt ook voor dat de ziel nog niet helemaal heeft plaats genomen in het lichaam. Dit kan allerlei oorzaken hebben. Één van mij kwaliteiten is onder andere dat ik jou kan helpen je ziel weer helemaal tot je te nemen, in jouw lichaam op de plek waar hij/zij huist. Zoals ze dat noemen de 'zielenzetel' Deze plek bevind zich net onder het kuiltje bij jouw hals.

En telkens weer zie ik: als we de moed hebben om te luisteren, gebeurt er iets. Zachtjes. We gaan anders kijken. Er komt ruimte. Adem. Zachtheid. Niet omdat we iets doen, maar omdat we zijn.

De reis naar de ziel is niet altijd makkelijk, maar ze is het waard. Want elke stap dichter bij jezelf, is een stap naar vrijheid.

Luister vandaag naar dat zachte stemmetje in jezelf. Misschien zegt het wel: ik ben hier. Ik wacht op je. Welkom thuis.

Misschien herken je iets van dit alles. Misschien voel je dat het tijd is om weer contact te maken met dat stille weten in jou. Weet dan: Je bent niet alleen. En je hoeft het niet alleen te doen.

Nicole